Περπατώντας στα γραφικά στενά της Παροικιάς, κά, παραδόξως, επί της οδού Λοχαγού Ιωάννη Φωκιανού, στην είσοδο ενός νεοκλασικού κτιρίου, κάτω από τα μπαλκονάκια των ξενοδοχείων και απέναντι από τη βιτρίνα του ιστορικού κουρείου «Καντιώτη-Σκιάδα» και τη «Βρύση Μαυρογένη» βρίσκεται το κατάστημά της The T-shirt Shop. Μια οικογενειακή επιχείρηση που από κλασικό μαγαζί με σουβερίρ εξελίχθηκε σε μια απόλυτα σύγχρονη εκδοχή ενός καταστήματος με σύγχρονο ντιζάιν, χιούμορ, νησιώτικη ατμόσφαιρα και φρεσκό vibe. Μέσα στον χώρο κυριαρχούν τα κλασικά λευκά t-shirts με τυπωμένα πάνω τους, με όμορφα μπλε γράμματα, μικρά μηνύματα – όπως, για παράδειγμα, “Του Αιγαίου τα μπλουζάκια”.
Μια ατμόσφαιρα που ασχέτως των προσφερόμενων αγαθών καταλήγει σε κάτι που μοιάζει με άτυπο στέκι με πολυπολιτισμικές παρέες φτιαγμένες από ανθρώπους που φτάνουν από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι αράζουν, συζητούν, μοιράζονται και κυρίως χαίρονται τη στιγμή πίνοντας καφέ στο χέρι πριν ή μετά το μπάνιο.
Στο τραπεζάκι έξω από το μαγαζί, λέξεις, χιούμορ, έμπνευση και παρεΐστικη διάθεση συναντιούνται σε φρεσκοτυπωμένο μπλουζάκι – συχνά λίγο πριν φύγει το πλοίο της επιστροφής, που θα θυμίζει στον ιδιοκτήτη του το ταξίδι του στην Πάρο.
Παριανές περιπλανήσεις
Τα τελευταία χρόνια η Έλλη ζει τον μισό χρόνο στην Πάρο και ζωντανεύει την επιχείρηση μέσα από τη δική της ματιά και των συνεργατών της, τη γραφιστική ομάδα, με την οποία συνεργάζεται τα καλοκαίρια στο νησί. Θυμάται ωστόσο τα πρώτα της καλοκαίρια, εκείνα που πηγαίναν με τον πατέρα της στην πιο κοντινή παραλία στο διάλειμμα από τη δουλειά και της μάθαινε να κάνει μακροβούτια, κάνοντας τον ψαρομουστάκια, ένα μικρό μπεζ ψαράκι που ήταν εκεί και τρύπωνε στην άμμο, ενώ εκείνη προσπαθούσε να το αποφύγει γελώντας.
Ξεκινώντας να μιλά για την Πάρο νιώθει ότι θέλει να κάνει έναν γύρο βόλτα την Παροικιά μέσα απ΄τα μικρά στενά του παραδοσιακού οικισμού, την αγορά, τον παραλιακό δρόμο, να δει τί άλλαξε, τί έμεινε και να πάει να δώσει ένα φιλί στους ανθρώπους της.
Βέβαια μου λέει ότι αν κάποιος μπορούσε να δει μονάχα ένα σημείο του νησιού αυτό θα έπρεπε να είναι το λιμανάκι της Νάουσας, καλοκαίρι, αφού έχει πέσει ο ήλιος, την εικόνα από το εκκλησάκι και τα κυκλαδίτικα σπίτια, τα παλ χρώματα, να νιώσει την ενέργεια του κόσμου που περνάει, και την μαγική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που συνδυάζεται ιδανικά και με νόστιμους ψαρομεζέδες και παριανή σούμα δίπλα στα καΐκια ώσπου να βραδιάσει για να ξεκινήσει μια βόλτα στα στενάκια που σφύζουν από στέκια.
Μας μιλά για αγαπημένες της γεύσεις, εικόνες, συνήθειες στο νησί: την παριανή ξινομυζήθρα σε χωριάτικη, τη μυρωδιά του νησιού μόλις έχεις κατέβει από το πλοίο, τη ματιά προς τον υπερυψωμένο μύλο της Παροικιάς που το καλοκαίρι γίνεται καφέ, το άγγιγμα της άμμου στην παραλία Μαρτσέλο, ο ήχος και χρώμα της φωνής πλανόδιου μουσικού που τραγουδάει συνέχεια “Ωπωπω! Μαρία σ’αγαπώ”.
Για να γνωρίσουμε τις τοπικές γεύσεις, προτείνει τον Aμπελά για μπαρμπουνάκια όταν είναι η εποχή, στην Αλυκή για τηγανητά, για καλαμαράκια γόνους και παραδοσιακό ψάρι “γούνα’’, στο καλλιτεχνικό καφενείο στον Πρόδρομο για τους μεζέδες της Μαρίας, τηγανόψωμο, σούμα και αν αν είμαστε τυχεροί live μουσική και στο Μπουνταράκι στην Παροικιά για χειροποίητα μπιφτέκια με τηγανητές πατάτες και χωριάτικη. Για πρωινό, μπουγάτσα από τον Χανιώτη στην Παροικιά και βόλτα μέχρι το ορεινό χωριό Λεύκες για περπάτημα στα σοκάκια και ελληνικό καφέ στην κάτω μικρή πλατεία.
Μια βόλτα που δεν πρέπει κανείς να παραλείψει πάντως είναι εκείνη που ξεκινά από την παραλία Μοναστήρι στον φάρο Κόρακα μέσω του μονοπατιού. Κατά προτίμηση για ηλιοβασίλεμα, με κρύες μπύρες σε σακίδιο. Όπως μου επισημαίνει, η διαδρομή και η τελική θέα σε ανταμείβουν είσαι δεν είσαι του περπατήματος.
Κατά τα άλλα θεωρεί ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε το γύρο του νησιού, δεν θα μας πάρει πάνω από λίγες ώρες. Προτείνει να επιλέξουμε κατά βούληση τις στάσεις μας στις υπέροχες του γωνιές και στις ανοργάνωτες παραλίες για όλα τα γούστα. Βουτάκος, του Μπέη, Λολαντώνης, Καλόγερος και άλλες πολλές για εξερεύνηση μαζί με τις υπέροχες περιπατητικές διαδρομές, τα μονοπάτια ανάμεσα στα χωριά.
Αν επιλέξουμε την καλοκαιρινή περίοδο μας προτείνει σίγουρα να επισκεφθούμε τα παραδοσιακά πανηγύρια, όπως τον “Καράβολα” στις Λεύκες και την τριήμερη γιορτή με τα ξύλινα σκαριά που ταξιδεύουν στα ανοιχτά, τα “Καπετανέικα” στη Νάουσα αλλά και τη γιορτή της Παναγίας Εκατονταπυλιανής στην Παροικιά τον Δεκαπενταύγουστο για πυροτεχνήματα και νησιώτικα μέχρι το πρωί.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν όμως και τα καλοκαιρίνα πολιτιστικά φεστιβάλ στο νησί όπως το Paros Festival και οι Διαδρομές στη Μάρπησσα. Κάθε χρόνο, εθελοντές ανασύρουν τη μνήμη και την ιστορία του τόπου και δημιουργούν κάτι νέο στο σήμερα μέσα από δρώμενα, εκθέσεις και γιορτινή διάθεση. Μεγάλο κομμάτι στη ζωή στο νησί κατέχουν πλέον και οι αθλητικές εκδηλώσεις όπως οι ιστιοπλοικοί αγώνες και τα τουρνουά beach volley. Και κάπως σκέφτεται πως μακάρι περισσότεροι αθλητικοί και πολιτιστικοί πόροι να διατίθονταν και για τους χειμερινούς μήνες.
Η μεγάλη συζήτηση περί τουρισμού
Η Έλλη σκεφτόμενη τις αλλαγές των τελευταίων ετών μου εξηγεί ότι δεν θέλει να αλλάξει το γεγονός πως αποτελεί έναν πανέμορφο πόλο έλξης για τουρίστες αλλά δεν θέλει και στο βωμό μιας βαριάς τουριστικής βιομηχανίας να αλλάξει το παραδοσιακό χρώμα του νησιού. Δεν θέλει να δει τις παραλίες του νησιού σχεδόν ιδιωτικοποιημένες να μην επιτρέπουν να απλώσει ένας άνθρωπος την πετσέτα του κάτι για το οποίο προσέχει η Κίνηση Πολιτών της Πάρου, όπως μου λέει.
Ελπίζει να ληφθούν μέτρα για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που ταλαιπωρεί τους επισκέπτες και κατοίκους του νησιού ειδικά τους μήνες αιχμής αφού όλοι αναγκαστικά περνούν από τον έναν περιφερειακό δρόμο. Ελπίζει να βρεθεί λύση για τα προβλήματα διάθεσης των απορριμμάτων και της διαχείρισης υδάτων με πράσινο πρόσημο και με σεβασμό από τον περιβάλλοντα χώρο.
Μπορεί η Πάρος να αυξάνει συνεχώς το ενδιαφέρον σε εν δυνάμει μόνιμους κάτοικους, οι πιο πολλοί όμως έχει παρατηρήσει ότι δεν βρίσκουν διαμονή, αφού τα σπίτια, εάν βρεθούν, νοικιάζονται μόνο για τη χειμερινή σεζόν και τα ενοίκια είναι απλησίαστα.
Σε κάθε περίπτωση νιώθει ευλογημένη που η Πάρος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς της για έξι μήνες τον χρόνο. Αν και οι μετακινήσεις απαιτούν κόπο εκεί ρουφάει ξεκούραση, έμπνευση και ανανέωση, όπως μου λέει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επηρεάζεται και εμπνέεται πρακτικά, σε σχέση με το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάςμ τις εικόνες και τα σχέδια που επεξεργάζεται αλλά και νοητικά αφού το διάλειμμα της είναι για να αναπνεύσει θαλασσινό αέρα και να δει εικόνες που ανοίγουν το μυαλό, όσο και να το έχει θολώσει η πολύωρη προσήλωση σε υπολογιστή και κινητό.
Επιπλέον, είναι μια περιπέτεια ο κόσμος που έρχεται σε επαφή κάθε μέρα αφού το τουριστικό στοιχείο είναι αρκετά έντονο στο νησί και οι ιστορίες που εκτυλίσσονται μπροστά της, αναπάντεχες. Τέλος, έμπνευση και δύναμη αντλεί και τους μόνιμους κατοίκους του νησιού που η ζωή για εκείνους κυλάει αργά και αβίαστα, ακόμα και από τους γείτονες της αγοράς που χαιρετούν ευλαβικά κάθε πρωί κάνοντας τη να νιώθει σα να ναι κάπου με μια μεγάλη οικογένεια.
