Η Ελένη είναι γνωστή επικοινωνιολόγος, στέλεχος σε εταιρείες επικοινωνίας με συμμετοχή σε πανευρωπαϊκές επικοινωνιακές καμπάνιες και καθηγήτρια Επικοινωνίας αλλά ο τόπος για τον οποίο θέλησε να μας μιλήσει δεν ήταν, για παράδειγμα, η Αγγλία των σπουδών και του διδακτορικού της αλλά εκεί που γεννήθηκε η μητέρα της: τα Βίλια Αττικής.
“Τα Βίλια Αττικής είναι ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου, μία ώρα μόλις έξω από την Αθήνα. Αποτελεί το «εξοχικό» μας, παρόλο που έχουμε κι άλλο «χωριό» αλλά αρκετά πιο μακριά. Η κοντινή απόσταση σε συνδυασμό με τη θάλασσα στο διπλανό χωριό κάνει τα Βίλια να αποτελούν τον ιδανικό προορισμό για κοντινή απόδραση και ξεκούραση. Φωτογραφικά ντοκουμέντα δείχνουν ότι πηγαίνω όλη μου τη ζωή, κυριολεκτικά, και ότι εκεί, στην τρυφερή ηλικία του ενός έτους ήπια τον πρώτο μου φραπέ! Για μένα τα Βίλια είναι συνώνυμο του καλοκαιριού, είναι συνώνυμο της ανεμελιάς και των διακοπών που πραγματικά ξεκούραζαν το μυαλό (το σώμα όχι και τόσο)”.
Κάποιος όμως που επισκέπτεται για πρώτη φορά τα Βίλια, τι θα τον βοηθούσε να νιώσει την “ψυχή” τους;
“Την ψυχή των Βιλίων την καταλαβαίνεις με το που βγεις από τη Μάνδρα και πάρεις την παλιά Εθνική οδό Αθηνών – Θηβών. Παρά τις πυρκαγιές που βασανίζουν τον τόπο μας κάθε χρόνο, καίγοντας τα παρθένα δάση που είναι γύρω από τα Βίλια, είναι χαρακτηριστική η αλλαγή στον αέρα όταν ακολουθείς τις στροφές της Εθνικής για να σε βγάλουν στο χωριό. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι ο αέρας των Βιλίων σε κάνει να κοιμάσαι σαν «πουλάκι»! Θα τον πήγαινα λοιπόν μια βόλτα γύρω από το χωριό και προς το Πόρτο Γερμενό και την Ψάθα, ανάμεσα στο δάσος, με θέα τον Κορινθιακό Κόλπο. Να μυρίσει πεύκο, να αναπνεύσει καθαρό αέρα, να δει πεντακάθαρη θάλασσα (πάντα δροσερή) και να του ανοίξει η όρεξη ώστε να πάμε στα Βίλια και να φάμε! Πρόκειται για ένα πολύ παλιό χωριό, που αν και τόσο κοντά στην Αθήνα, παραμένει χωριό, οπότε και το δυνατό του «χαρτί» είναι η φύση (του).
Οι αναμνήσεις της, προφανώς, έντονες από την παιδική, ήδη ηλικία.
“Τα Βίλια είναι συνώνυμα στο μυαλό μου με την ανεμελιά. Σαν τώρα θυμάμαι ένα «ενδεικτικό» πρόγραμμα: Το πρωί μπάνιο, το μεσημέρι σπίτι να πλυθεί/στεγνώσει το μαγιώ, το απόγευμα πάλι μπάνιο και μετά πίσω να αλλάξουμε για να βγούμε στην πλατεία να παίξουμε με τα υπόλοιπα παιδιά.
Όταν μεγαλώσαμε λίγο παραπάνω, στα Βίλια πήγαμε πρώτη φορά σε κλαμπ, ήπιαμε τα πρώτα μας ποτά. Ελευθερία που στην Αθήνα δεν την είχαμε γιατί δεν υπήρχε η ασφάλεια. Εκεί όμως μάς άφηναν και γυρνούσαμε μόνοι μας μέσα στη νύχτα γιατί αν φωνάζαμε θα άνοιγαν όλες οι πόρτες. Έτσι και αλλιώς, σαν γνήσιο χωριό, είμαστε όλοι σόι! Ήταν ωραίο που δεν μας ένοιαζε τίποτα. Τι κι αν βρέξαμε το πάτωμα; Τι κι αν μείναμε όλη μέρα με το μαγιώ; Τι και αν πέσαμε με το ποδήλατο; Όλα ήταν πιο απλά”.
Ποιά πράγματα την έχουν επηρεάσει μέχρι σήμερα σε αυτά που πρωτοκάνει όταν επιστρέφει στα Βίλια;
“Κάθε φορά, αυτό που θέλω είναι να πάω να περπατήσω στα στενάκια του χωριού, να φτάσω ψηλά, και να δω το χωριό «πιάτο». Μετά, να κατηφορίσω προς το Πόρτο Γερμενό, να ξαπλώσω στα βότσαλα, 9 το πρωί, και να μην ακούω τίποτα πέρα από ησυχία και τα κύματα”.
Το σημείο – αν αυτό ήταν μόνο ένα – που, οπωσδήποτε, κάποιος θα έπρεπε να επισκεφτεί στο χωριό δεν είναι άλλο από “την εκκλησία στην κεντρική πλατεία του χωριού, τον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που χρονολογείται στο 1893 και είναι έργο του Ερνστ Τσίλλερ (έργα του μπορούν να βρεθούν σε όλη την Ελλάδα, πχ. Το Προεδρικό Μέγαρο και το Δημαρχείο της Σύρου, ανάμεσα σε πολλά άλλα). Δίπλα ακριβώς, μπορεί κάποιος να δει τους Ταξιάρχες, εκκλησία που πάει πίσω στο 1637 (αντιλαμβάνεστε πόσο παλιό είναι το χωριό μας!)”.
Η εμπειρία του χωριού είναι, όπως φαίνεται, μια διαρκής “βόλτα” και για την Ελένη – Ρεβέκκα η ιδανική περιγράφεται ως εξής:
“Θα ξεκινήσει από την πλατεία του χωριού, να δει τις δύο εκκλησίες, που παρουσιάζουν εξαιρετικό ιστορικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Θα πάρει μετά τον κεντρικό δρόμο του χωριού, όπου δεξιά και αριστερά θα βρει τη ζωή του τόπου αυτού: Καφετέριες για τους νεότερους, καφενεία για τους πιο μεγάλους (ή για τους μερακλήδες) παραδοσιακούς φούρνους (έχουμε από τα καλύτερα ψωμιά και παραδοσιακές τυρόπιτες), ταβέρνες (ναι, είμαστε διάσημοι για τα κρέατά μας με ντόπια κοπάδια), ζαχαροπλαστεία (να φάτε καρυδόπιτα με παγωτό, σιροπιαστά, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε) και μικρά μαγαζάκια με χειροποίητα πραγματάκια και ωραίες ιδέες για δωράκια (ή και για εσάς)!
Αν κάποιος αντέχει, θα στρίψει δεξιά και θα ανηφορίσει μέχρι την Παναγίτσα που βρίσκεται εκεί από τον 14ο αιώνα και είναι σε φάση αναστήλωσης. Αν θέλει να μπει στο αμάξι, έχει δύο επιλογές: Να πάει προς τα πάνω, στον Κιθαιρώνα ή να πάει προς τα κάτω, προς τον Κορινθιακό, στο Πόρτο Γερμενό που θα μπορέσει να δει και το Φρούριο των Αιγοσθένων”.
Γεύση, όσφρηση, ματιά, άγγιγμα, ήχος. Πως της θυμίζουν το καθένα από αυτά τον τόπο της;
“Γεύση: Πολύ καλό φαγητό, στο μάξιμουμ
Όσφρηση: Πεύκο και θάλασσα
Ματιά: Το πράσινο του δάσους
Άγγιγμα: Χέρια σκληρά από τις δουλειές, οι άνθρωποι των Βιλίων είναι σκληραγωγημένοι
Ήχος: Τα κουδούνια από τα κοπάδια που τριγυρνούν στον εξωτερικό δρόμο του χωριού και τα αρβανίτικα που μιλούν μικροί και μεγάλοι, τα Βίλια είναι αρβανιτοχώρι”.
Οι άνθρωποι που έχει ταυτίσει με τα Βίλια δεν είναι άλλοι “από τις παιδικές μου παρέες, που έγιναν εφηβικές, ενήλικες και συνεχίζουν. Σπουδές, γάμοι, γεννήσεις, μετακομίσεις και όμως, κάθε καλοκαίρι, το ραντεβού είναι σταθερό, στα ίδια μέρη να μοιραστούμε αναμνήσεις και να δημιουργήσουμε νέες”.
Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στον τόπο της από τότε που ήταν παιδί;
” Το κλίμα των Βιλίων είναι αυτό που έχει αλλάξει. Για τους πολλούς η αλλαγή είναι ανεπαίσθητη αλλά για εμάς που έχουμε μεγαλώσει εκεί, το να έχει ζέστη το μεσημέρι και υγρασία είναι κάτι το τρελό. Οι πυρκαγιές που για χρόνια καίνε τα απάτητα δάση στον Κιθαιρώνα και στον Πατέρα, αρχίζουν και φανερώνουν τα αποτελέσματά τους. Κάποτε το κλίμα των Βιλίων ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά που έφερναν περηφάνεια, οι γιατροί έστελναν αρρώστους για «καθαρό αέρα» στο χωριό. Πλέον, το ανθρώπινο χέρι αυτό το έχει καταστρέψει, αργά και σταθερά”
Με αφορμή το προηγούμενο θέμα αλλά και με την συνεχή τουριστική ανάπτυξη της χώρας, συνολικά, ποια μέτρα θεωρεί η Ελένη Ρεβέκκα πως πρέπει να ληφθούν ώστε να εξασφαλιστεί η τουριστική αξιοποίηση του τόπου σου, αλλά με πράσινο και βιώσιμο τρόπο, ώστε να μην αλλοιώνει την φυσιογνωμία του;
Τα Βίλια είναι μια κωμόπολη στον πληθυσμό, αλλά ένα χωριό στην ψυχή. Δεν μπορούν να αναπτυχθούν πολύ, καθώς γύρω τους έχουν δάσος και δεν πρέπει να μπουν (περισσότερο) μέσα σε αυτό, δεν είναι η θέση μας εκεί. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να αξιοποιηθούν κτίσματα στο χωριό για ξενοδοχεία και ξενώνες, ώστε να πάψει το χωριό να είναι για «μονοήμερες για φαγητό». Επίσης, θα μπορούσε πολύ εύκολα να δοθεί βάση σε αυτά που κάνει το χωριό, καθώς οι άνθρωποί του είναι κτηνοτρόφοι, αγρότες, τεχνίτες, καλλιτέχνες. Να αναδειχθούν αυτά που γίνονται, τα προϊόντα που παράγονται. Τέλος, να φτιαχτούν ειδικά προγράμματα για όσους θέλουν να ανακαλύψουν τα Βίλια και το περιβάλλον γύρω από αυτά, με κέντρο τα ενδιαφέροντά τους: Περπάτημα, φαγητό, θάλασσα, βουνό, θρησκεία, λαογραφία κοκ.
Δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να λείψουν προτάσεις για τα καλύτερα φαγητά και προϊόντα της περιοχής των Βιλίων.
“Αν δεν είστε κρεατοφάγοι, δεν θα σας κάνουν μεγάλη εντύπωση τα Βίλια. Αλλιώς πρέπει να δοκιμάσετε προβατίνα και χοντρό, οτιδήποτε ψητό στα κάρβουνα, από κοπάδια της περιοχής. Πρέπει να το συνοδέψετε με ντόπιο χωριάτικο ψωμί, με χειροποίητο τυρόψωμο και τζότζιλες (ντόπιο αρβανίτικο ζυμαρικό). Τέλος, για να φύγει η…κρεατίλα, να φάτε παραδοσιακούς λουκουμάδες ή καρυδόπιτα με παγωτό. Όλα τα παραπάνω, μπορείτε να τα πάρετε και για το σπίτι σας: Ψωνίστε κρέας, ψωμί, γλυκά, ντόπιο μέλι αλλά και ντόπια γαλακτοκομικά: γιαούρτια, τυριά, ρυζόγαλα”.
Ένας τόπος σαν τα Βίλια, θα μπορούσαν να επηρεάσουν μια επικοινωνιολόγο στην δουλειά της και να την βοηθήσει να γαληνεύει όταν το έχει ανάγκη;
“Τα Βίλια πολλές φορές δίνουν έμπνευση σε κείμενά μου, με πολλές αφορμές, είτε ως χωριό είτε ως χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Οι Αρβανίτες είναι άνθρωποι σκληροί, επίμονοι και με ισχυρή γνώμη. Κάτι έχω πάρει κι εγώ από αυτούς και κάνει καλό (μερικές φορές) στη δουλειά! Όσον αφορά την κατάκτηση του…ζεν: την πετυχαίνω στην αυλή του σπιτιού μου, κάτω από τις μουριές, στην απόλυτη ησυχία”.
Επαγγελματικά, που βρίσκουμε την Ελένη Ρεβέκκα αυτήν την περίοδο;
“Είμαι στην εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων Out of the Box ως senior PR Consultant, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ ως διδακτικό προσωπικό και στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο ως Καθηγήτρια σε θέματα Επικοινωνίας, Δημοσίων Σχέσεων και Δημοσιογραφίας”.
*
οι φωτογραφίες των Βιλίων είναι όλες από το Visit Vilia.
